«Najlepszym sposobem na przewidywanie przyszłości jest jej tworzenie» – Abraham Lincoln
Pomimo że wiele propagandy przyczyniło się do przekonania świata, iż eugenika zniknęła wraz z pokonaniem Hitlera w roku 1945, rzeczywistość, jak to omówiłem w moim poprzednim artykule zatytułowanym Zemsta Maltuzjan i Nauka o Limitach, daleka jest od tej popularnej fantazji.
W owym artykule dokonałem przeglądu początków cybernetyki jako nowej “nauki o kontroli” stworzonej podczas II wojny światowej przez grono zwolenników lorda Bertranda Russella, którzy mieli do spełnienia pewną misję. Misją tą było ukształtowanie sposobu myślenia zarówno społeczeństwa, jak i nowej klasy elit menedżerskich, które mogłyby służyć jako narzędzia dla władzy, a czego nie były w stanie pojąć. (1)
Analizowaliśmy również naukę o limitach, która została wprowadzona do społeczności naukowej na przełomie XX i XXI wieku wraz z narzuceniem założenia, że ludzkość, biosfera, a nawet cały wszechświat są systemami zamkniętymi, podlegającymi drugiemu prawu termodynamiki (aka: entropii), a zatem rządzącymi się tendencją do rozpadu, śmierci cieplnej i coraz mniejszego potencjału twórczej zmiany. Dziedzina cybernetyki stała się również narzędziem wykorzystywanym do rozwoju nowego globalnego ruchu eugenicznego, który następnie dał początek transhumanizmowi, ideologii, która leży dziś u podstaw czwartej rewolucji przemysłowej oraz “Wielkiego Resetu”.
W niniejszym artykule ocenimy, w jaki sposób ta sztuczka zadziałała i jak umysły ludności oraz klasy rządzącej zostały nakłonione do udziału w naszej własnej zagładzie. Miejmy nadzieję, że w trakcie czytania zrozumiemy, jakie sposoby myślenia można jeszcze wskrzesić, aby zapewnić sobie lepszą przyszłość, bardziej zbliżoną do kategorii godności.
Kuglarstwo Neila Fergusona
W maju 2020 roku, Neil Ferguson z Imperial College https://en.wikipedia.org/wiki/Neil_Ferguson_(epidemiologist) został zmuszony do rezygnacji ze stanowiska szefa brytyjskiej Naukowej Grupy Doradczej ds. Sytuacji Kryzysowych (SAGE). Podanym publicznie powodem były seksualne eskapady Neila z zamężną kobietą podczas drakońskiej blokady w Wielkiej Brytanii podczas szczytu pierwszej fali histerii. Neil powinien był również zostać usunięty ze wszystkich swoich stanowisk w ONZ, WHO i Imperial College (większość z nich nadal piastuje) i prawdopodobnie pozbawiony wolności za swoją rolę w świadomym popełnianiu oszustw przez dwie dekady.
Neil nie tylko był osobiście odpowiedzialny za lockdowny, które zostały nałożone na mieszkańców Wielkiej Brytanii, Kanady, dużej części Europy i USA (2), ale jako najbardziej znany na świecie twórca modeli matematycznych był autorem modeli używanych do uzasadnienia zarządzania kryzysowego i prognozowania pandemii od co najmniej grudnia 2000 roku.
To właśnie w tym czasie Neil dołączył do Imperial College po latach spędzonych w Oxfordzie. Wkrótce został doradcą rządu brytyjskiego w sprawie nowej epidemii “pryszczycy” w roku 2001.
Neil zabrał się do pracy tworząc modele statystyczne ekstrapolujące linie trendu liniowego w przyszłość i doszedł do wniosku, że z powodu choroby umrze ponad 150 000 osób, o ile nie zabije się 11 milionów owiec i bydła. Farmy zostały szybko zdziesiątkowane dekretem rządowym, a Neil został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego za swoją służbę dla sprawy poprzez stworzenie niedoboru za pomocą sfabrykowanego kryzysu zdrowotnego.
W roku 2002 Neil użył swoich modeli matematycznych do przewidzenia, że 50 000 ludzi umrze na chorobę szalonych krów, co skończyło się jedynie 177 zgonami.
W roku 2005 Neil ponownie sięgnął wysoko i przepowiedział, że 150 milionów ludzi umrze na Ptasią Grypę. Jego modele komputerowe rozminęły się z rzeczywistością o 149 999 718 zgonów, gdy w latach 2003-2008 na chorobę tę zmarły zaledwie 282 osoby.
W roku 2009 modele Neila zostały ponownie wykorzystane przez rząd Wielkiej Brytanii do przewidzenia 65 000 zgonów z powodu świńskiej grypy, która zakończyła się śmiercią około 457 osób.
Mimo żenujących niepowodzeń Neil, jego gwiazda wznosiła się coraz wyżej w stratosferze sławy naukowej. Wkrótce został prodziekanem Wydziału Medycyny Imperial College oraz globalnym ekspertem z zakresu chorób zakaźnych.
W roku 2019 powierzono mu kierowanie Collaboration Center for Infectious Disease Modelling Światowej Organizacji Zdrowia, które to stanowisko zajmuje do dziś. To właśnie w tamtym czasie jego przestarzałe modele zostały wykorzystane do “przewidzenia” 500 000 zgonów z powodu COVID w Wielkiej Brytanii i dwóch milionów zgonów w USA, o ile w krótkim czasie nie zostaną nałożone totalne lpckdowny. Pod cienkim fornirem “nauki”, jego słowo stało się prawem i duża część świata podążyła za nim skandując “dwa tygodnie by spłaszczyć krzywą”.
RYS.: Model predykcyjny zaczerpnięty z pracy z 16 marca autorstwa zespołu Imperial College London’s COVID-19 Response Team, kierowanego przez Neila M. Fergusona, “Skutki interwencji niefarmakologicznych (NPIs) w celu zmniejszenia śmiertelności COVID-19 i zapotrzebowania na opiekę zdrowotną”
Kiedy pod koniec roku 2020 (po tym jak odkryto, że kod używany do generowania jego modeli powstał ponad 13 lat wcześniej) Neil został zmuszony do udostępnienia kodu do wglądu publicznego, odmówił, udostępniając ostatecznie wersję mocno zredagowaną, która była praktycznie bezużyteczna do analizy.
Pewien inżynier oprogramowania Google z 30-letnim doświadczeniem piszący (pod pseudonimem) dla The Daily Skeptic przeanalizował przeredagowany kod i tak oto wypowiedział się:
“To nie jest kod, który Ferguson wykorzystał do stworzenia swojego słynnego Raportu 9. To, co zostało opublikowane na GitHubie, jest jego mocno zmodyfikowaną pochodną, po tym, jak przez ponad miesiąc był aktualizowany przez zespół z Microsoftu i innych firm. Ta zmodyfikowana baza kodowa jest podzielona na wiele plików dla czytelności i napisana w C++, podczas gdy oryginalny program był “pojedynczym plikiem o długości 15 000 linii, nad którym pracowano przez dekadę” (co uważa się za wyjątkowo złą metodę). Prośba o oryginalny kod została wystosowana 8 dni temu, ale została zignorowana i prawdopodobnie będzie potrzebny jakiś rodzaj przymusu prawnego, aby zmusić ich do jego wydania. Najwyraźniej w Imperial są zbyt zażenowani jego stanem, aby kiedykolwiek wydać go z własnej woli, co jest nie do przyjęcia, biorąc pod uwagę, że został opłacony przez podatników i do nich należy.”
Oprócz podatników, autorka powinna była uwzględnić także Billa Gatesa, ponieważ jego fundacja przekazała miliony dolarów na rzecz Imperial College i Neila bezpośrednio w ciągu dwóch dekad, ale wybaczymy jej pominięcie tego faktu.
Metody Monte Carlo: Jak wszechświat stał się kasynem
Autorka Daily Skeptic poszła dalej, aby uderzyć w rdzeń oszustwa Neila, kiedy znalazła bazową funkcję stochastyczną w sercu modeli prognostycznych Neila https://pl.wikipedia.org/wiki/Proces_stochastyczny. Pisze ona:
“‘Stochastyczny’ to jedynie naukowo brzmiące słowo oznaczające ‘losowy’. To nie jest problem, jeśli losowość jest celową pseudolosowością, tj. losowość pochodzi z początkowego tzw. ‘ziarna’, które jest iterowane w celu wytworzenia liczb losowych. Taka losowość jest często używana w technikach Monte Carlo https://pl.wikipedia.org/wiki/Metoda_Monte_Carlo. Jest ona bezpieczna, ponieważ ‘ziarno’ można zapisać i w przyszłości produkować z niego te same (pseudo) losowe liczby.” https://en.wikipedia.org/wiki/Monte_Carlo_method
Autorka ma rację, co do identyfikacji stochastycznej (aka; losowej) funkcji prawdopodobieństwa w sercu modeli Neila, a także słusznie zwraca uwagę na rażące fałszowanie danych i kodu w celu wygenerowania skrajnie irracjonalnych wyników, które nie mają żadnego związku z rzeczywistością. Jednakże, będąc programistką Google, która sama została przetworzona w środowisku “teorii informacji”, która zakłada, że losowość stanowi sedno całej rzeczywistości, autorka popełnia poważny błąd zakładając, że techniki Monte Carlo są w jakiś sposób przydatne w przewidywaniu przyszłych kryzysów. Jak się wkrótce przekonamy, techniki Monte Carlo stanowią podstawowy problem we wszystkich aspektach ludzkiej myśli i kształtowania polityki.
Sama technika Monte Carlo wzięła swoją nazwę od teoretyka informacji Johna von Neumanna i jego kolegi Stanisława Ulama https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Ulam, którzy w przypadkowym rzucaniu kostkami przy stołach do ruletki w kasynie widzieli klucz do analizy dosłownie każdego nieliniowego systemu, jaki istnieje – od rozpadu atomu, przez aktywność ekonomiczną, neuronaukę, klimatologię, biologię, a nawet teorie formowania się galaktyk. Kasyno Monte Carlo w Maroku (prawdopodobnie chodzi o Monako – UB) było wzorem wybranym przez von Neumanna i Ulama do zastosowania jako idealny schemat, który miał ukształtować całość stworzenia.
Według oficjalnej strony internetowej The Institute for Operations Research and the Management Sciences (INFORM), nie trzeba było długo czekać, aby metody Monte Carlo zostały zaadoptowane przez RAND Corporation https://en.wikipedia.org/wiki/RAND_Corporation oraz siły powietrzne USA. Na stronie INFORM stwierdza się:
“Chociaż nie została wynaleziona w RAND, potężna technika matematyczna znana jako metoda Monte Carlo otrzymała wiele ze swojego wczesnego rozwoju w RAND w trakcie badań nad różnymi problemami sił powietrznych i broni atomowej. Główny wkład RAND w Monte Carlo polega na wczesnym rozwoju dwóch narzędzi: generowania liczb losowych oraz systematycznego rozwoju technik redukcji wariancji.”
Jak zostało to omówione w moim poprzednim odcinku, RAND Corporation była siłą napędową akceptacji cybernetyki jako nauki o kontroli w kręgach polityki zagranicznej USA podczas zimnej wojny.
Osobą wyznaczoną do wprowadzenia cybernetyki i związanego z nią planowania “systemów” do praktyki politycznej był Lord Przewodniczący Sekretariatu Naukowego Imperium Brytyjskiego, Alexander King- występujący tu jako dyrektor generalny ds. naukowych Organizacji Koordynacji Gospodarczej i Rozwoju (OECD) i doradca NATO. Jego rola po roku 1968 jako współtwórcy Klubu Rzymskiego zostanie omówiona wkrótce.
Podczas gdy sprzedawanie łatwowiernemu społeczeństwu scenariuszy dotyczących czasów ostatecznych (nadciągających z winy Covida) przybrało formę takich finansowanych przez Gatesa modeli stochastycznych wykorzystujących techniki Monte Carlo, jak te stosowane przez Neila Fergusona – sprzedawanie scenariuszy dotyczących czasów ostatecznych w formie globalnego ocieplenia również wykorzystywało dokładnie te same techniki, choć w nieco dłuższym okresie czasu. Jak udowodnił dr Tim Ball w swoich udanych procesach sądowych przeciwko Michaelowi Mannowi z IPCC znanemu z “kija hokejowego”, również te modele globalnego ocieplenia wykorzystują wzory stochastyczne (aka funkcje losowe) wraz z technikami Monte Carlo, aby we wszystkich modelach klimatycznych konsekwentnie generować irracjonalnie wysokie krzywe ocieplenia.
RYS.: Model temperatury “kija hokejowego” Michaela Manna z roku 1998, wielokrotnie obalany za stosowanie oszukańczych technik i wybiórczych danych, ale używany przez IPCC do dnia dzisiejszego.http://www.geo.umass.edu/faculty/bradley/mann1999.pdf
W artykule z października 2004 roku zamieszczonym w Technology Review autor Richard Muller opisał, jak dwaj kanadyjscy naukowcy udowodnili, że to właśnie oszustwo leży u podstaw modelu Hockey Stick Manna, pisząc:
“Kanadyjscy naukowcy Stephen McIntyre i Ross McKitrick odkryli fundamentalną wadę matematyczną w programie komputerowym, który został użyty do stworzenia «kija hokejowego»… Ten sposób generacji danych losowych nazywa się analizą Monte Carlo, od nazwy słynnego kasyna, i jest szeroko stosowany w analizie statystycznej do testowania procedur. Kiedy McIntyre i McKitrick wprowadzili te losowe dane do procedury Manna, powstał kształt kija hokejowego!”.
Nieprzypadkowo te same modele stochastyczne wykorzystujące techniki Monte Carlo były również wykorzystywane w tworzeniu modeli ekonomicznych uzasadniających gospodarkę kasynową opartą na transakcjach o wysokiej częstotliwości, która po roku 1971 stała się erą krótkowzrocznego konsumpcjonizmu i deregulacji (3).
Klub Rzymski i «World Problematique»
Era “modeli przewidywania zagłady” uzyskała swój najpotężniejszy pozór “autorytetu naukowego” dzięki wysiłkom niewinnie brzmiącej organizacji o nazwie Klub Rzymski.
Historyk F. William Engdahl napisał o początkach Klubu:
“W roku 1968 David Rockefeller założył neomaltuzjański think tank, Klub Rzymski, wraz z Aurelio Peccei https://en.wikipedia.org/wiki/Aurelio_Peccei i Alexandrem Kingiem. Aurelio Peccei, był starszym menedżerem w firmie samochodowej Fiat, należącej do potężnej włoskiej rodziny Agnelli. Gianni Agnelli z Fiata był bliskim przyjacielem Davida Rockefellera i członkiem Międzynarodowego Komitetu Doradczego Rockefeller’s Chase Manhattan Bank. Od roku 1957 Agnelli i David Rockefeller stali się bliskimi przyjaciółmi. Agnelli został członkiem założycielem Komisji Trójstronnej Davida Rockefellera w roku 1973. Alexander King, szef programu naukowego OECD był również konsultantem NATO.”
Wspomniany think tank został założony przez dwóch samozwańczych maltuzjan, Aurelio Pecceiego oraz dyrektora generalnego OECD ds. naukowych sir Alexandra Kinga, którzy ogłosili światu nową ewangelię: Era postępu naukowego i wzrostu przemysłowego powinna się skończyć, aby świat mógł zresetować swoje wartości w ramach nowego paradygmatu zerowego wzrostu technologicznego.
Zarówno Peccei, jak i King byli również zwolennikami nowej pseudonauki zwanej “World Problematique”, która została opracowana na początku lat 1960-tych i może być po prostu opisana jako “nauka o globalnych problemach”. W przeciwieństwie do innych gałęzi nauki, rozwiązywanie problemów, z którymi boryka się ludzkość, nie było przedmiotem zainteresowania wyznawców Problematique. Jej zwolennicy twierdzili, że przyszłość można poznać, analizując na początek nieskończony wachlarz “problemów”, które ludzkość stwarza, modyfikując środowisko.
Dla zobrazowania przykładu: Myślący ludzie pragną złagodzić szkody powodziowe na danym obszarze, więc budują zaporę. Ale wtedy wyrządza się szkody w bioróżnorodności tego regionu. Problem.
Inny przykład: Myślący ludzie pragną mieć lepsze formy energii i odkrywają strukturę atomu, co prowadzi do powstania energii jądrowej. Wtedy pojawiają się nowe problemy, takie jak bomby atomowe i odpady nuklearne. Problem.
Ostatni przykład: Odkryty zostaje lek na malarię dla jakiegoś ubogiego narodu. Śmiertelność spada, ale teraz poziom populacji wzrasta, obciążając środowisko.
Ta lista może być kontynuowana dosłownie bez końca.
Zwolennik Problematique skupiłby się na każdym “problemie” spowodowanym przez ludzi naiwnie próbujących rozwiązywać problemy. Zauważyłby, że każda ludzka interwencja prowadzi do zachwiania równowagi, a więc nieprzewidywalności. Umysł zorientowany na Problematique wyciągnąłby wniosek, że gdyby “problem, który powoduje wszystkie problemy” został wyeliminowany, wówczas powstałby czysty, z góry określony świat doskonałego zastoju, a więc i przewidywalności. Relacjonując rozwój programu World Problematique Klubu Rzymskiego w roku 1972, wiceprzewodniczący OECD i członek Klubu Rzymskiego Hugo Thiemann powiedział redakcji Europhysics News:
“W przeszłości, badania miały na celu ‘zrozumienie’ w przekonaniu, że pomoże to ludzkości. Po okresie ewolucji technologicznej opartej na tym założeniu, wiara ta wyraźnie nie została potwierdzona przez doświadczenie. Obecnie rozwija się poważny konflikt między wymiarami planety a liczbą ludności, więc fizycy powinni zmienić swoje podejście, aby uwzględnić przyszłe potrzeby. Polityka naukowa powinna kierować się zachowaniem biosfery.”
Na stronie 118 autobiograficznej relacji o Klubie Rzymskim, zatytułowanej “Pierwsza rewolucja globalna”, opublikowanej w roku 1991, sir Alexander King wypowiedział się w sposób najszczerszy na temat owej filozofii, pisząc:
“Szukając nowego wroga, który by nas zjednoczył, wpadliśmy na pomysł, że zanieczyszczenie środowiska, groźba globalnego ocieplenia, niedobory wody, głód i tym podobne rzeczy będą nadawać się… Wszystkie te zagrożenia są spowodowane działalnością człowieka i tylko dzięki zmianie postaw i zachowań można je przezwyciężyć. Prawdziwym wrogiem jest więc sama ludzkość”.
Klub Rzymski szybko utworzył oddziały w całym zachodnim świecie, których członkami byli wybrani ideolodzy ze środowisk politycznych, biznesowych i naukowych, którzy zgadzali się, że najlepszą formą zarządzania społeczeństwem jest dyktatura naukowa. Kanadyjski oddział organizacji został współzałożony w roku 1970 przez samego hiperaktywnego Maurice’a Stronga wraz z gniazdem Fabianów i Rhodes Scholars https://en.wikipedia.org/wiki/Rhodes_Scholarship, w tym z oddanym Klubowi Rzymskiemu Pierre’em Trudeau. Więcej na ten temat będzie powiedziane poniżej.
Pewien szczególnie interesujący film propagandowy z roku 1973 został wyprodukowany przez ABC News i pokazuje “innowację” Klubu Rzymskiego-MIT w zakresie modelowania komputerowego. Opisując nową technologię modelowania zaprezentowaną przez MIT oraz Klub Rzymski, narrator filmu stwierdza:
“To, co dokonuje się po raz pierwszy w historii człowieka na naszej planecie, to spojrzenie na świat jako jeden system. Pokazuje, że Ziemia nie będzie w stanie wspierać obecnej populacji i wzrostu przemysłowego przez okres dłuższy niż kilka dekad.”
Fundusz 1001 Nature
W celu sfinansowania takiej zmiany paradygmatu, w roku 1970, książę Bernhard z Holandii powołał do życia 1001 Nature Trust.
Bernhard (nazista i założyciel Grupy Bilderberg w roku 1954) pracował wraz ze swoimi bliskimi mizantropami, księciem Philipem Mountbattenem i sir Julianem Huxleyem, nad stworzeniem World Wildlife Fund (WWF) w roku 1961. WWF został stworzony, aby zebrać fundusze dla wcześniej utworzonej Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), która została założona przez Sir Juliana Huxleya w roku 1947. Huxley był bardzo zajętym człowiekiem – rok wcześniej założył UNESCO z mandatem mającym na celu odrodzenie eugeniki i promowanie rządu światowego pod nowymi szyldami. Kiedy współtworzył WWF, Huxley był również pełniącym obowiązki prezesa Brytyjskiego Towarzystwa Eugenicznego.
Plan był prosty: każdy z 1001 członków założycieli po prostu wpłacał 10 000 dolarów do funduszu powierniczego, które następnie były kierowane na zmianę zielonego paradygmatu, który starał się zastąpić stary paradygmat “ratowania ludzkości przed imperium” nowym paradygmatem “ratowania natury przed ludzkością”, jak to zostało przedstawione przez Sir Kinga powyżej.
Wśród prominentnych członków 1001 Nature Trust znalazły się międzynarodowe rodziny królewskie, miliarderzy i technokratyczni socjopaci, którzy nie pragnęli niczego więcej niż zarządzać owym obiecanym Nowym Wspaniałym Światem jako członkowie kasty “alfa”.
Wiele z tych postaci było jednocześnie członkami założycielami Klubu Rzymskiego, w tym kanadyjski Maurice Strong, który później został wiceprezesem WWF za prezydentury księcia Filipa.
Kiedy Strong został wiceprezesem WWF w roku 1978, zastąpił gen. dyw. Louisa Mortimera Bloomfielda. Bloomfield był jeszcze jednym członkiem założycielem Klubu 1001, którego prokurator okręgowy w Nowym Orleanie Jim Garrison odkrył jako zamieszanego w (bazujące w Montrealu) zabójstwo anty-maltuzjańskiego prezydenta Johna F. Kennedy’ego w roku 1963 (poprzez jego zaangażowanie w aferę Permindexhttps://en.wikipedia.org/wiki/Permindex). Ta sama organizacja z siedzibą w Szwajcarii służyła jako przykrywka dla różnych zamachów powiązanych z Gladio, w tym kilku prób zabicia sojusznika JFK, Charlesa de Gaulle’a, co spowodowało wydalenie tejże organizacji z Francji wkrótce potem.
Kilka słów o Maurice Strong’u
Jednym z najpotężniejszych sługusów księcia Bernharda i księcia Filipa był niejaki Maurice Strong https://en.wikipedia.org/wiki/Maurice_Strong, członek założyciel 1001 Trust, będący również współzałożycielem World Economic Forum i pełniący funkcję wiceprezesa WWF pod rządami Filipa w latach 1976-78. W wywiadzie udzielonym w roku 1990 dla West Magazine, Strong puścił farbę, pytając retorycznie:
“Co by było, gdyby mała grupa światowych przywódców doszła do wniosku, że główne zagrożenie dla Ziemi pochodzi z działań bogatych krajów? I jeśli świat ma przetrwać, te bogate kraje powinny zawrzeć porozumienie ograniczające ich wpływ na środowisko. Czy to zrobią? Wniosek grupy brzmi “nie”. Bogate kraje tego nie zrobią. Nie będą chcieli zmienić swojego postępowania. Tak więc, aby uratować planetę, grupa podejmuje decyzję: Czyż nie jest tak, że jedyną nadzieją dla planety jest upadek cywilizacji uprzemysłowionych? Czyż nie jest naszym obowiązkiem doprowadzenie do tego?”.
Należy przypomnieć, że uwagi Maurice’a Stronga miały miejsce w kontekście “fikcyjnej książki”, którą zamierzał napisać, a której akcja miała toczyć się na Światowym Forum Ekonomicznym – grupie, której współtworzeniu przewodził wraz z Kissingerem 20 lat wcześniej, wykorzystując niemiecką wycinankę z kartonu o imieniu Klaus Schwab. W roku 2015, Klaus wygłosił laudację Stronga, tytułując go “moim mentorem”.
FOTO: Maurice Strong – Source: Canada Press/AP
Podczas gdy niektórzy apologeci odrzucają uwagi socjopaty jako zwykłe rozmyślania nad dziełem literackim, warto zastanowić się nad tym, co sam Maurice ogłosił podczas przemówienia inauguracyjnego na Konferencji ONZ w sprawie Ludności i Środowiska w Rio De Janeiro w roku 1992. Strong został wyznaczony do przewodniczenia owemu drugiemu Szczytowi Ziemi (pierwszym była Konferencja Sztokholmska w sprawie Środowiska Człowieka w roku 1972, której również przewodniczył). Podczas wspomnianego szczytu w roku 1992 Strong powiedział:
“Kraje uprzemysłowione rozwinęły i skorzystały z niezrównoważonych wzorców produkcji i konsumpcji, które zrodziły nasz obecny dylemat. Jest jasne, że obecny styl życia i wzorce konsumpcji zamożnej klasy średniej, obejmujące wysokie spożycie mięsa, konsumpcję dużych ilości mrożonek i gotowych produktów, wykorzystanie paliw kopalnych, urządzeń, klimatyzacji w domach i miejscach pracy oraz domów na przedmieściach – nie są zrównoważone. Konieczna jest zmiana w kierunku stylu życia mniej nastawionego na wzorce konsumpcji szkodliwe dla środowiska.”
Szczyt w Rio ustanowił nową erę w procesach konsolidacji organizacji pozarządowych i korporacji pod znakiem “zielonej” agendy. Doktryna ta została sformalizowana przez Agendę 21 (później przemianowaną na Agendę 2030) oraz przez Kartę Ziemi, której współautorami byli Michaił Gorbaczow, Jim MacNeill i Strong w latach 1996-2000. Międzynarodowemu Komitetowi redagującemu Kartę Ziemi przewodniczył nie kto inny jak transhumanistyczny miliarder Steven Rockefeller.
FOTO: Maurice Strong i Mikhail Gorbachev podczas Rio Summit w roku 1992 Source: J. PEREIRA/AP
Kariera Strong’a jako maltuzjańskiego najemnika ucierpiała, gdy odkryto, że podpisał on czek na 988 885 dolarów, który został mu wręczony przez południowokoreańskiego biznesmena (i agenta wywiadu powiązanego z operacjami szantażu seksualnego w Waszyngtonie) Tongsun Parka w roku 2005 i który Strong zrealizował w banku jordańskim. Fundusze były częścią programu Organizacji Narodów Zjednoczonych “Ropa za żywność” i były przeznaczone na pomoc humanitarną dla Iraku. Nie przeszkodziło to Strongowi, który był bardziej niż zadowolony z możliwości napełnienia własnych kieszeni funduszami, za które nigdy nie kupiono żywności dla milionów głodujących Irakijczyków. Po uniknięciu aresztowania i ucieczce z USA do Kanady, Strong przedostał się do Chin, gdzie spędził ostatnią dekadę swojego życia, forsując dekarbonizację i modelowanie klimatu pod kątem globalnego ocieplenia w Azji. Prawdopodobnie Strong nie był najszczęśliwszym oligarchą na świecie, w momencie gdy Chiny i Indie zasabotażowały w roku 2009 program COP14 na rzecz zielonego rządu światowego.
Według strony internetowej Światowego Forum Ekonomicznego, książę Bernhard był głównym patronem niesławnego szczytu WEF w roku 1973, który po raz pierwszy ogłosił Manifest z Davos, kładąc podwaliny pod teorię technokratycznego feudalizmu z cienką kapitalistyczną powłoką znaną jako “kapitalizm interesariuszy”. To również na rzeczonym szczycie w roku 1973, Klub Rzymski został po raz pierwszy wprowadzony na scenę światową w celu przedstawienia nowego programu kontroli populacji.
Granice Wzrostu
Dokument, który stał się biblią i strategią dla tego nowego antyhumanistycznego ruchu, będącego źródłem dzisiejszej agendy Zielonego Nowego Ładu, nosił tytuł Limits to Growth (1972) i jest dziś najbardziej poczytną książką na temat ekologii, sprzedaną w 30 milionach egzemplarzy, wydaną w 32 językach.
W niedawnym artykule świętującym 40-lecie książki stwierdzono, że “pomogła ona zapoczątkować nowoczesne komputerowe modelowanie środowiska i rozpoczęła naszą obecną, globalnie skoncentrowaną debatę na temat środowiska. Od momentu ukazania się Limits [To Growth], ekolodzy, naukowcy i decydenci coraz częściej myśleli o problemach ekologicznych w kategoriach planetarnych i dynamicznie ze sobą powiązanych… Warto powrócić do Limits dzisiaj, ponieważ bardziej niż jakakolwiek inna książka, wprowadziła ona do świadomości masowej publiczności koncepcję antropocentrycznych zmian klimatycznych.”
Książka była zwieńczeniem dwuletnich badań podjętych przez zespół statystyków z MIT pod nominalnym kierownictwem Jaya Forrestera i Dennisa Meadowsa.
Oto wideo z lutego 2022 roku, w którym Dennis Meadows https://en.wikipedia.org/wiki/Dennis_Meadows wyraża swoje nadzieje, że nadchodzące nieuchronne ludobójstwo 80% światowej populacji może zostać dokonane w sposób pokojowy pod rządami “dobrotliwej” dyktatury.
Studium MIT nie rozpoczęło się wcale w USA, ale raczej w Montebello Quebec w roku 1971, kiedy to wspierający Klub Rzymski – Pierre Trudeau przeznaczył pieniądze podatników na rozpoczęcie projektu. Sieć Rhodes Scholars i Privy Councillors https://en.wikipedia.org/wiki/Privy_Council_(United_Kingdom) skupiona wokół Alexandra Kinga, Maurice’a Stronga, Maurice’a Lamontagne’a (założyciela Environment Canada), Marca Lalonde’a (Rhodes Scholar, doradcy Trudeau i szefa Biura Premiera), Michaela Pitfielda (urzędnika Privy Council i założyciela kanadyjskiego CSIS) oraz Generalnego Gubernatora Rhodes Scholar – Rolanda Michenera, między innymi, przewodniczyła owemu spotkaniu. Kiedy fundusze kanadyjskie spełniły swoją rolę, projekt nadal otrzymywał fundusze z Fundacji Volkswagena Aurelio Pecceiego, której przeszłość wspierająca nazistów powinna była wprawić w zakłopotanie niektórych statystyków z MIT.
FOTO: Sir Alexander King (po lewej) i model opracowany przez Klub Rzymski “Limits to Growth” przewidujący apokaliptyczny koniec świata do roku 2000 (po prawej)
Zakucie Prometeusza
Długoletnim, wykształconym w Londynie atutem i bliskim współpracownikiem premiera Kanady Pierre’a Trudeau był Maurice Lamontagne https://en.wikipedia.org/wiki/Maurice_Lamontagne, członek Klubu Rzymskiego i były przewodniczący Kanadyjskiej Rady Królewskiej w latach 1964-65.
Ze wszystkich członków Klubu Rzymskiego Lamontagne był najbardziej szczery w określaniu największego wroga Ziemi, jakim jest sama ludzka kreatywność. Pisząc w swoich Raportach Komisji Senackiej z lat 1968-1972, które zreformowały finansowanie i planowanie polityki naukowej, Lamontagne stwierdził:
“Natura nakłada definitywne ograniczenia na technologię samą w sobie i jeśli człowiek upiera się, by je ignorować, efektem netto jego działań w dłuższej perspektywie może być raczej zmniejszenie niż zwiększenie potencjału natury jako dostarczyciela zasobów i przestrzeni nadającej się do zamieszkania… Pojawia się wówczas oczywiste pytanie: Jak możemy powstrzymać kreatywność człowieka?”.
Prawidłowo uznając, że pragnienie odkrywania nieznanego jest wbudowane w ludzką kondycję, Lamontagne odpowiada na własne pytanie, pisząc:
“Jak możemy ogłosić moratorium na technologię? Niemożliwe jest zniszczenie istniejącej wiedzy; niemożliwe jest sparaliżowanie wrodzonej chęci człowieka do uczenia się, wynajdywania i wprowadzania innowacji… W ostatecznym rozrachunku stwierdzamy, że technologia jest zaledwie narzędziem stworzonym przez człowieka w dążeniu do realizacji jego nieskończonych aspiracji i nie jest znaczącym elementem dokonującym inwazji na środowisko naturalne. To sam wzrost materialny jest źródłem konfliktu między człowiekiem a przyrodą.”
Tak więc kreatywność i jej owoce postępu technologicznego są akceptowalne jedynie wtedy, gdy redukują zakładany przez Lamontagne’a konflikt między człowiekiem a naturą. “Zła” technologia w sformułowaniu Lamontagne’a, skutkuje zwiększeniem wzrostu materialnego ludzkości (czyli: siły produktywności). Jeśli natomiast będziemy promować technologie o niskiej gęstości strumienia energii w takiej postaci, jak wiatraki, panele słoneczne i biopaliwa, które zmniejszają ilość dostępnej energii, a tym samym rozmiar aktywności ekonomicznej, w którą może zaangażować się człowiek, to zgodnie z tą pokrętną logiką technologia może być określona jako rzecz “dobra”.
Koncepcja ta została powtórzona przez innego członka Klubu Rzymskiego i współpracownika Lamontagne’a w jego Raporcie w Senacie, niejakiego Omonda Solandta. Solandt zrobił karierę jako doradca naukowy Lorda Louisa Mountbatten (pedofilskiego mentora księcia Filipa) podczas II wojny światowej i kierował Canada’s Defense Research Board do 1957 roku, gdzie współpracował nad MK Ultra wraz z niesławnym Ewanem Cameronem z Uniwersytetu McGill. Zeznając przed Komisją Senacką Lamontagne w 1970 roku Solandt powiedział: “Nie ma już potrzeby dalszego rozwoju nauki. Potrzebą jest raczej zrozumienie, kierowanie i efektywne wykorzystanie nauki dla dobra ludzkości.”
Definicja “dobra ludzkości” według zwolennika MK Ultra powinna przyprawić o dreszcze.
W ramach przygotowań do “porządku postindustrialnego”, który został zapoczątkowany w roku 1971 niestabilnością dolara amerykańskiego i zniszczeniem systemu monetarnego z Bretton Woods, Lamontagne zalecił, aby “nowa mądrość” nie dążyła już do odkryć w dziedzinie nauk atomowych, medycznych i kosmicznych, a skupiła się na bardziej “praktycznych” przedsięwzięciach inżynieryjnych. Zaproponował również, aby zmniejszyć finansowanie zaawansowanej nauki poprzez rozszerzenie definicji “nauki”, tak aby objęła ona nauki humanistyczne, ekonomię pieniężną i nauki społeczne. Programy te zaczęły następnie pochłaniać fundusze, które wcześniej były kierowane na badania w zakresie czystej nauki. Lamontagne stwierdził to w pierwszym tomie swojego raportu:
“Nowa mądrość nakazuje, aby dodatkowy wysiłek w zakresie badań i rozwoju był poświęcony raczej naukom przyrodniczym i społecznym niż naukom fizycznym… raczej celom ekonomicznym i społecznym niż ciekawości i odkryciom”.
W obronie Prometeusza
Jeden z czołowych kanadyjskich naukowców już wcześnie wystąpił przeciwko owej napędzanej przez Klub Rzymski transformacji. Ronald Hayes, profesor nauk środowiskowych na Uniwersytecie Dalhousie i kanadyjski urzędnik państwowy napisał w roku 1973 książkę “The Chaining of Prometheus: Evolution of a Power Structure for Canadian Science”, gdzie zidentyfikował Lamontagne’a jako sługę boga Zeusa przedstawionego w słynnym dramacie Ajschylosa – Prometeusz Związany. Starożytny grecki dramat opowiadał historię półboga Prometeusza, który został ukarany na okres 10.000 lat za buntowniczy akt nauczenia ludzkości jak używać ognia, który Zeus zmonopolizował dla siebie.
Przeciwstawiając się wezwaniu do zdekonstruowania całej struktury finansowania nauki z lat 1938-1971 i odbudowania jej pod nowym reżimem technokratycznym, profesor Hayes określił skoordynowany atak na National Research Council of Canada, który stanowił siłę napędową postępu technologicznego od czasów II wojny światowej, tymi słowami:
“Lamontagne chce zniszczyć National Research Council, organ, który pielęgnował i uruchamiał wiele rządowych badań i sprawił, że programy dyplomowe ruszyły na naszych uniwersytetach. To wina administracji Trudeau, której Lamontagne jest echem.”
Hayes zaatakował nowo sformułowane uprawnienia Rady Skarbu, które otrzymały teraz wyjątkową kontrolę nad polityką naukową w ramach nowej dyktatury naukowej, stwierdzając:
“Najbardziej subtelnym sprawowaniem władzy, która uchyla konieczność ścisłej kontroli, jest infiltracja przez wiarygodnych ludzi – tworzenie elity rządzącej… Ci Anglicy stali się znani na całym świecie jako władcy Imperium Brytyjskiego… Mając nieco podobne cele, Komisja Służby Publicznej przygotowuje przyszłych menadżerów rządu kanadyjskiego do przestrzegania ogólnej polityki i nakazów Rady Skarbu”.
Modele predykcyjne zastępują realne myślenie
Chociaż profesor Hayes miał rację, atakując straszliwe oszustwo, które zostało popełnione za sprawą reformy kanadyjskiego finansowania nauki przeprowadzonej przez senatora Lamontagne’a w roku 1973, to jednak zlekceważył on globalne zmiany, które zapoczątkowała rewolucja modelowania predykcyjnego wprowadzona przez Klub Rzymski.
Książka Limits to Growth Klubu Rzymskiego z roku 1972 była pierwszą w swoim rodzaju, która łączyła globalną temperaturę ze zmiennymi ekonomicznymi, takimi jak wzrost populacji, utrata zasobów i słabo zdefiniowana kategoria “zanieczyszczenia”. Wykorzystując równania liniowe do ekstrapolacji trendów w przyszłość, Klub Rzymski ustanowił grunt dla dwóch głównych przekłamań:
Błąd #1 – Tworzywo fizycznej przestrzeni i czasu kształtujące odkrywany wszechświat jest z natury nieliniowe i dlatego nie można go wyrazić za pomocą jakiejkolwiek formy równań liniowych, niezależnie od mocy obliczeniowej. Ludzka kreatywność umysłowa jest szczególnie nieliniowa, ponieważ jest związana z niesformalizowanymi stanami istnienia, takimi jak inspiracja, miłość do prawdy, godności i piękna, których żaden system binarny nie jest w stanie wyrazić. Programiści Klubu Rzymskiego zignorowali owe fakty i założyli, że wszechświat jest tak samo binarny jak ich oprogramowanie.
Błąd nr 2 – Same zestawy danych mogą być łatwo zniekształcone i przeformułowane przez kontrolerów programistów komputerowych, którzy aspirują do kształtowania polityki rządowej. Widzieliśmy już, jak ta technika została użyta do napędzania fałszywych wyników przyszłych scenariuszy pod okiem Neila Fergusona z Imperial College, a ta sama technika została zastosowana również podczas modelowania ekologicznego.
Wykorzystanie wypaczonych, słabo zdefiniowanych statystyk, prognozowanych na przyszłość w celu “zapobiegania przyszłym kryzysom” stało się hegemoniczną praktyką na następne 40 lat i od tego czasu jest wykorzystywane przez neomaltuzjan do usprawiedliwiania wzrostu liczby wojen, ubóstwa i chorób na świecie.
Modele komputerowe Limits to Growth nadały naukową otoczkę kultowym wysiłkom skrajnych neomaltuzjan, takich jak Paul Ehrlich z Uniwersytetu Stanforda https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_R._Ehrlich, którego książka The Population Bomb (Bomba populacyjna) z roku 1968 próbowała przewidzieć nieuchronny globalny kryzys planetarny, w którym ropa naftowa skończy się, ziemie uprawne wyschną, a zasoby znikną do roku 2000. Cyniczna teza Ehrlicha zyskała sobie kultowe grono zwolenników, ale ze względu na swoje eteryczne uogólnienia nie zdobyła wielu zwolenników w kręgach politycznych i naukowych. Klub Rzymski zmienił to wszystko, sprawiając, że w roku 1972 książka Ehrlicha stała się bestsellerem.
Aby poznać korzenie maltuzjańskiego spojrzenia Ehrlicha, warto ocenić jego pełną nienawiści koncepcję ludzkiej natury jako czegoś niewiele więcej niż bezmyślnych komórek rakowych rosnących w tempie geometrycznym i powoli zabijających swojego gospodarza. W swojej książce z 1968 roku napisał:
“Rak to niekontrolowane namnażanie się komórek; eksplozja populacji to niekontrolowane mnożenie się ludzi… Musimy przenieść nasze wysiłki z leczenia objawów na wycinanie raka. Operacja ta będzie wymagała wielu pozornie brutalnych i bezdusznych decyzji.”
Protegowany Ehrlicha, John Holdren, który pomógł doprowadzić do zamknięcia załogowych systemów kosmicznych NASA i jako car nauki z ramienia Obamy w latach 2009-2017 zlikwidował resztki amerykańskiego programu syntezy jądrowej, dodał swój głos do tego nowego kapłaństwa maltuzjańskiego w swojej książce zatytułowanej Ecoscience z roku 1977 (we współautorstwie z Ehrlichem).
Na stronie 942 znajdujemy jasny plan systemu zielonego globalnego zarządzania, który wspomniany duet widział jako jedyne rozwiązanie problemu nadciągającej bomby populacyjnej:
“Być może te agencje, w połączeniu z UNEP https://en.wikipedia.org/wiki/United_Nations_Environment_Programme i agencjami ONZ ds. populacji, mogłyby w końcu zostać rozwinięte w Reżim Planetarny – coś w rodzaju międzynarodowej superagencji ds. populacji, zasobów i środowiska. Taki kompleksowy Reżim Planetarny mógłby kontrolować rozwój, administrację, ochronę i dystrybucję wszystkich zasobów naturalnych, odnawialnych i nieodnawialnych, przynajmniej w zakresie, w jakim występują implikacje międzynarodowe. W ten sposób Reżim mógłby kontrolować zanieczyszczenie nie tylko atmosfery i oceanów, ale także takich zbiorników słodkowodnych jak rzeki i jeziora, które przekraczają granice międzynarodowe lub które odprowadzają wodę do oceanów. Reżim mógłby być również logiczną centralną agencją regulującą cały handel międzynarodowy, być może obejmujący pomoc udzielaną przez kraje najbardziej rozwinięte krajom najsłabiej rozwiniętym, a także całą żywność na rynku międzynarodowym. Reżim Planetarny mógłby być odpowiedzialny za określenie optymalnej populacji dla świata i każdego regionu oraz za arbitraż udziałów różnych krajów w ramach ich limitów regionalnych. Kontrola wielkości populacji mogłaby pozostać w gestii każdego rządu, ale Reżim posiadałby pewne uprawnienia do egzekwowania uzgodnionych limitów.”
Zgodnie z tą bezduszną logiką, państwa narodowe należało po prostu przekształcić w narzędzia do narzucania programów depopulacyjnych, zamiast naiwnie dążyć do zakończenia kolonializmu, ubóstwa i wojny, jak kiedyś próbowali John Kennedy, Bobby Kennedy, Charles de Gaulle, Daniel Johnson, Enrico Mattei czy Martin Luther King.
Problem odkryć
Oczywiście, jeśli ktoś nie chciał zaakceptować “rozwiązań” proponowanych przez neomaltuzjan, musiał obrać drogę alternatywną. Ta zdrowsza perspektywa była uwarunkowana uzyskaniem i zastosowaniem nowych pionierskich odkryć bez zabijania “bezużytecznych zjadaczy”, ale zwiększała również “czynnik nieprzewidywalności”, którego dziwolągi matematyczne nigdy nie potrafiłyby tolerować.
W pro-wzrostowej dynamice kulturowej lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, zrozumiano, że główny klucz do tego nowego wieku obfitości znajduje się w dziedzinie energii fuzji. Procesy fuzji atomów takich jak izotopy helu i wodoru w celu wygenerowania ogromnych ilości energii zostały wykorzystane po II wojnie światowej, ale niestety zastosowanie tej technologii miało wyłącznie cele destrukcyjne w postaci broni termojądrowej. Nie było jednak powodu, by sądzić, że pokojowe wykorzystanie owej ogromnej mocy nie mogłoby być dostępne, gdyby zachęcała do tego etyczna polityka krajowa. Ciepło i gęstość energii fuzji atomowej są niesamowite – łyżka wody oceanicznej daje większy potencjał energetyczny niż tysiące baryłek ropy.
Jednak dla zwolenników “World Problematique”, którzy zdobyli dominujące pozycje w zarządzie Komisji Trójstronnej i Światowego Forum Ekonomicznego, takie ” rozwiązanie” było tylko wrotami do kolejnych problemów.
W roku 1975, Ehrlich stwierdził, że jego zdaniem pozyskanie przez ludzkość energii termojądrowej jest “jak danie dziecku-idiocie pistoletu maszynowego”. W roku 1989, stojąc przed perspektywą realizacji zimnej fuzji, John Holdren stwierdził, że rozwój energii termojądrowej jest niepożądany, ponieważ tylko rozpali w ludzkości mentalność “wybrukowania planety i pomalowania jej na zielono”.
W tym samym czasie Jeremy Rifkin https://en.wikipedia.org/wiki/Jeremy_Rifkin, autor Trzeciej Rewolucji Przemysłowej i marginalny aktywista, który stał się międzynarodowym doradcą ONZ ds. klimatu, stwierdził, że “perspektywa taniej energii termojądrowej to najgorsza rzecz, jaka może się przydarzyć naszej planecie”.
W prawdziwym stylu Pigmaliona, oligarchia była w stanie “naukowo uzasadnić” swój mizantropijny pogląd na globalne zarządzanie, najpierw łamiąc ludzkości kolana, a następnie argumentując, że nigdy nie byliśmy stworzeni do biegania.
Zauważmy na przykład, że cięcie badań nad energią termojądrową rozpoczęło się za prezydentury Jimmy’ego Cartera, kontrolowanej przez Komisję Trójstronną, i trwa nieprzerwanie do dnia dzisiejszego.
Nie tylko faktyczne środki finansowe spadły znacznie poniżej minimalnych wymagań dotyczących budowy i uruchomienia prototypów nowych rozwiązań, ale począwszy od roku 1977 środki te były w coraz większym stopniu przekierowywane na formy energii o “zerowym wzroście technologicznym”, takie jak technologia wiatraków i ogniw fotowoltaicznych. Nawet konwencjonalne dziedziny badań nad energią jądrową, takie jak zamykanie cyklu paliwowego za pomocą szybkich reaktorów powielających, za którymi niegdyś opowiadały się Stany Zjednoczone, zostały w latach siedemdziesiątych uśmiercone na mocy rozporządzeń wykonawczych i pogrzebane w moratoriach. Jedną z kluczowych postaci w tym ataku na fuzję jądrową był absolwent RAND Corp i były dyrektor CIA James Schlesinger https://en.wikipedia.org/wiki/James_R._Schlesinger, pełniący wówczas funkcję sekretarza ds. energii za czasów Cartera. Schlesinger zaostrzył przepisy i obciął fundusze na fuzję, mimo że w roku 1976 w Los Alamos i w Princeton dokonano milowych kroków. Światopogląd Schlesingera jako kapłana zagłady został zdefiniowany w książce z roku 1960, kiedy to stwierdził:
“Ekonomia jest nauką o wyborze w świecie ograniczonych zasobów…. Przemierzyliśmy świat szerząc ‘ewangelię obfitości’ podnosząc poziom oczekiwań … [ale] w naturze rzeczy, owe rosnące oczekiwania nigdy nie mogą zostać zaspokojone…. Musimy w naszej polityce strategicznej powrócić do czasów sprzed rewolucji przemysłowej … [i] przygotować się do prowadzenia ograniczonych wojen.”
National Security Study Memorandum 200 (1974) Henry’ego Kissingera nakreśliło ten nowy cel amerykańskiej polityki zagranicznej stwierdzając: “Pomoc dla ograniczenia populacji powinna położyć nacisk na największe i najszybciej rozwijające się kraje rozwijające się, które posiadają szczególne znaczenie dla Stanów Zjednoczonych i strategiczne”. Wobec tych krajów rozwijających się, do których skierowana jest redukcja populacji, NSSM-200 wymienił kontrolę urodzeń i wstrzymywanie żywności jako podstawowe narzędzia. Kissinger cynicznie napisał: “czy USA są gotowe zaakceptować racjonowanie żywności, by pomóc ludziom, którzy nie mogą/nie chcą kontrolować wzrostu populacji?”
Przez całe lata siedemdziesiąte, kabała Komisji Trójstronnej/Rady Stosunków Zagranicznych pod kierownictwem Kissingera, Davida Rockefellera i Zbigniewa Brzezińskiego całkowicie przejęła amerykańską politykę zagraniczną i uruchomiła nowy program ekonomiczny, który członek Komisji Trójstronnej Paul Volcker https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Volcker nazwał “kontrolowaną dezintegracją gospodarki”.
Po objęciu stanowiska dyrektora Rezerwy Federalnej w roku 1979 Volcker wprowadził tę politykę w życie, podnosząc stopy procentowe do 20% i utrzymując je na tym poziomie przez kolejne dwa lata – niszcząc mały i średni przemysł rolniczy w Ameryce i pozostawiając jedynie kartel korporacyjnych gigantów zdolnych do przetrzymania tak drakońskich stóp. Realny wzrost gospodarczy gwałtownie zmalał, zapomniano o długoterminowym planowaniu, a deregulacja wprowadziła rozległe spekulacje, które zastąpiły dawne kierowane przez państwo formy kapitalizmu, dzięki którym Zachód był w stanie przetrwać w poprzednich epokach.
FOTO: Upadek amerykańskiej produkcji, podczas gdy naród był popychany do coraz głębszego osuwania się w nowy paradygmat “gospodarki usług”, spekulacji i konsumpcjonizmu.
Globalna transformacja zapoczątkowana przez Nixona-Schultza w roku 1971 zniszczeniem rezerwy złota była zawsze napędzana zamiarem zastąpienia narodowych systemów planowania gospodarczego nowym antynarodowym systemem państwowym napędzanym przez krótkowzroczną spekulację.
W tym nowym systemie bycie dobrym obywatelem oznaczało jedynie bycie dobrym konsumentem, gdzie kult krótkoterminowych zysków zaślepiał skorumpowanych głupców przed rzeczywistością, w której rój oligarchów przejmował kontrolę nad głównymi mediami, nauką, środowiskami akademickimi, zarządzaniem korporacjami i służbą cywilną rządów na całym świecie. W ramach powyższego paradygmatu po roku 1971, pojęcia takie jak “wzrost” były w coraz większym stopniu definiowane przez parametry czysto ilościowo-monetarystyczne i oparte na zwiększonym zadłużeniu i działaniach spekulacyjnych.
Wszelkie inwestycje w autentyczne formy postępu naukowo-technicznego w rodzaju tych, które przekraczały “zdolność udźwigu” ludzkości, były coraz częściej zamykane, podczas gdy tworzono nowe kategorie postępu technologicznego. “Technologie” i “innowacje”, które redukowały zdolność ludzkości do pokonywania ograniczeń wzrostu, były wspierane w formie “odpowiednich technologii”, takich jak wiatraki i “biotechnologia”. Technologie systemów informacyjnych, zostały przekształcone z pomocniczych składników produktywnej działalności gospodarczej, w dominujące siły względów ekonomicznych w miarę wprowadzania do sieci doskonalszych komputerów. Zgodnie z tym nowym etosem maltuzjańskim, “technologia” miała stać się wyłącznie narzędziem zniewolenia mas i stracić swojego tradycyjnego ducha twórczej emancypacji ludzkości.
Jak już wspomniano, badania nad energią termojądrową były systematycznie niszczone. Inwestycje w badania kosmosu zostały ograniczone, ponieważ program Apollo NASA został oficjalnie anulowany w roku 1973, a finansowanie NASA załamało się z 4% PKB w roku 1965 do mniej niż 1% do roku 1975 (patrz wykres). Inwestycje w infrastrukturę wyschły, a amerykańska era budowy elektrowni jądrowych została zakończona.
Sabotaż badań kosmicznych został zilustrowany przez załamanie finansowania NASA jako procentu PKB, który osiągnął szczyt w roku 1965 na poziomie prawie 4,5%. Gdy maltuzjanie przejęli kontrolę nad rządem USA, priorytety długoterminowego planowania również doczekały się transformacji z etosu “przezwyciężania ograniczeń wzrostu poprzez zachęcanie do odkryć granicznych w nauce” w kierunku “przystosowania się do niedoborów”. Źródło: Huffpost
Utrzymywanie świata w uzależnieniu od ropy naftowej
Na koniec warto wspomnieć, że nowe zasady “Wielkiej Gry” zapoczątkowanej przez Kissingera i Komisję Trójstronną zostały ukierunkowane na porządek gospodarczy oparty na ropie naftowej.
Jak wykazał badacz William Engdahl w swoim opracowaniu “Century of Oil” z roku 1992, ówczesny sekretarz stanu Henry Kissinger odegrał znaczącą rolę w wytworzeniu owego kryzysu od podstaw, uniemożliwiając rozładowanie w USA setek tankowców wypełnionych ropą naftową i ułatwiając 400% wzrost cen, z pomocą kilku ministrów ds. ropy naftowej wysokiego szczebla na Bliskim Wschodzie, którzy byli lojalni wobec Kissingera. W ubiegłych latach, były minister OPEC Arabii Saudyjskiej potwierdził ustalenia Engdahla, stwierdzając:
“Jestem w 100 procentach pewien, że za wzrostem cen ropy stali Amerykanie. Firmy naftowe były wtedy w prawdziwych tarapatach, pożyczyły dużo pieniędzy i potrzebowały wysokiej ceny ropy, aby je uratować.”
Dzięki tej machlojce z roku 1973, stworzono scenę dla nowego przejęcia władzy nad światem, jako że wprowadzono nowe kłamstwo, które zapewniało, że wszystkie wyobrażenia o “przyszłości” są dostępne wyłącznie poprzez równania liniowe ekstrapolowane w przyszłość. Za pomocą komputerowego modelowania predykcyjnego, mierzącego zmniejszające się zasoby ropy naftowej, węgla i gazu ziemnego, a także gruntów ornych do produkcji żywności, można było stworzyć wizję nowej epoki niedoboru, w której obowiązywał zamknięty świat malejących zysków.
Modelowanie predykcyjne jako kontrola społeczna
W dzisiejszym języku, owa praktyka “modelowania predykcyjnego” znajduje odzwierciedlenie w wezwaniach wysokiego kapłana bankowości centralnej (i specjalnego wysłannika ONZ ds. działań klimatycznych i finansów) Marka Carneya do stworzenia nowego systemu finansowego w celu promowania zdekarbonizowanego społeczeństwa do roku 2050. Wyznawana przez Carneya nagląca potrzeba opiera się na “modelach prognostycznych”, które stwierdzają, że świat ogrzeje się o 1,5 stopnia zgodnie z domniemanym związkiem z emisją dwutlenku węgla. Według Carneya i jego współpracowników, można to skorygować tylko wtedy, gdy spieniężymy emisję dwutlenku węgla i uczynimy opłacalnym zamknięcie działalności przemysłowej człowieka.
Jak się okazuje, po porównaniu z rzeczywistymi danymi, nie tylko szybko okazuje się, że trend ocieplenia po 1977 roku zakończył się w roku 1999, ale że rzeczywista temperatura spada znacznie poniżej wszystkich prognoz komputerowych opracowanych przez IPCC (który jest dla polityki środowiskowej tym, czym WHO dla polityki zdrowotnej).
Source: C3 Headlines
To histeryczne przewidywanie widać również w obsesyjnych ostrzeżeniach księcia (obecnie króla) Karola, że świat ma 18 miesięcy na uratowanie się, zanim “modelowanie predykcyjne” oznajmi, że globalne ocieplenie staje się nie do zatrzymania i ziemia spłonie w dystopijnym piekle!
Karol, który zainaugurował Wielki Reset w czerwcu 2020 roku i pełni funkcję prezesa angielskiego World Wild Life Fund, jest synem tego samego zmarłego księcia Filipa Montbatten, który niesławnie ujawnił swoje życzenie reinkarnacji jako śmiertelny wirus “w celu rozwiązania problemu przeludnienia”. W wywiadzie z 1988 roku dla Deutsche Press Agentur, książę Filip powiedział:
“Im więcej będzie ludzi, tym więcej zasobów zużyją, tym więcej zanieczyszczeń wyprodukują, tym więcej będą walczyć. Nie mamy żadnej opcji. Jeśli nie będzie to kontrolowane dobrowolnie, będzie kontrolowane mimowolnie przez wzrost chorób, głodu i wojny. …W przypadku mojej reinkarnacji chciałbym powrócić jako śmiertelny wirus, aby wnieść coś do rozwiązania problemu przeludnienia.”
Nie należy popełniać błędu oddzielania mizantropijnych wypowiedzi Filipa od jego aktywnej roli we współtworzeniu kontrolowanego opozycyjnego globalnego ruchu “ekologii” u boku założyciela grupy Bilderberg, księcia Bernhardta z Holandii.
The Great Reset: Mokry sen oligarchy
Kiedy przegląda się charakter tych reform na stronach internetowych Światowego Forum Ekonomicznego, które mają zastąpić działania polityczne z ery sprzed COVID, staje się jasne, że ów Wielki Reset (który łączy w sobie pełne spektrum środków zaradczych wobec podwójnego kryzysu COVID i globalnego ocieplenia), jest jedynie kolejną próbą skierowania ludzkości do techno-feudalnej, wyludnionej klatki podlegającej systemowi globalnego zarządzania kierowanemu przez inżynierów społecznych i ich oligarchicznych patronów. (4)
Tak jak śmiercionośne środki zaradcze proponowane w celu rozwiązania fałszywych kryzysów pandemii zawsze były celem oszustwa Imperial College, tak samo środek zaradczy w postaci “dekarbonizacji” cywilizacji przemysłowej był śmiercionośnym celem stojącym za wojną z globalnym ociepleniem, o którym modele komputerowe przekonują świat jako o podstawowym zagrożeniu egzystencjalnym dla ludzkości od roku 1972. Podobnie jak żądania WHO, aby anulować suwerenność narodową w celu obrony “większego dobra” przez stworzenie ponadnarodowego reżimu medycznego, ten sam argument na rzecz rządu światowego jest promowany przez zwolenników tezy o globalnym ociepleniu spowodowanym przez człowieka od ponad 50 lat. Tych, którzy nie są zaznajomieni z faktami dotyczącymi wygenerowanej komputerowo chimery “globalnego ocieplenia spowodowanego przez człowieka”, odsyłam do mojego ostatniego eseju “W obronie CO2: Astro-Climatology, Climategate and Common Sense Revisited.
Obecnie te “rozwiązania” przybierają formę Agendy 2030, która naciska na dekonstrukcję cywilizacji przemysłowej, wyłączenie rolnictwa, paliw kopalnych i zakucie narodów w kajdany nieefektywnych form energii, takich jak wiatraki, panele słoneczne i biopaliwa, aby rzekomo ocalić naturę przed ludzkością.
Pomimo wszystkich dowodów na to, że zarówno Covid-19, jak i globalne ocieplenie spowodowane działalnością człowieka istnieją wyłącznie w predykcyjnych modelach komputerowych, zaprogramowanych tak, aby straszyć nas, warto postawić pytanie: Jak to jest możliwe, że tak wielu pozornie wykształconych ludzi dało się przekonać, że COVID-19 lub zmiany klimatyczne są tak egzystencjalnie niebezpieczne, że musimy zamknąć światową gospodarkę, aby w jakiś sposób uchronić się przed ich rzekomo apokaliptycznymi skutkami?
Na podstawie: https://unlimitedhangout.com/2022/11/investigative-reports/the-club-of-rome-and-the-rise-of-the-predictive-modelling-mafia/(wszystkie odnośniki i linki w wersji oryginalnej artykułu)
Napisz komentarz
Komentarze